Budynek, widniejący w rejestrze zabytków, został wzniesiony około 1875 roku, najprawdopodobniej po wielkiej powodzi, która spowodowała olbrzymie straty w zabudowie Wielkiego Zajączkowa oraz innych miejscowości Niziny Sartowicko-Nowskiej. Stanowił własność bogatych gospodarzy. W okresie międzywojennym, do 1945 r., budynek zamieszkały był przez niemiecką rodzinę Rahal. Usytuowany został kalenicowo w stosunku do drogi biegnącej wzdłuż wału przeciwpowodziowego, w północno-wschodniej części wsi.

Obiekt jest przykładem budownictwa typowego dla architektury wsi olęderskich na Nizinie Sartowicko-Nowskiej. Ich mieszkańcy – zwani olędrami – byli potomkami migrantów z Holandii i krajów niemieckich, którzy osiedlali się w dolinie Wisły w drugiej połowie XVI i w XVII wieku. Od polskich sąsiadów odróżniali się otrzymywanymi przywilejami, obcym językiem i odmiennym wyznaniem. Dominowali wśród nich anabaptyści określani mianem mennonitów oraz luteranie. Olędrzy potrafili gospodarować na podmokłych i zalewowych terenach, których wykorzystywanie umożliwiały budowane przez nich wały, groble i systemy kanałów odwadniających. Korzystali z szerokich uprawnień w zakresie samorządności, wolności osobistej i religijnej oraz handlu własnymi produktami. Specjalizowali się w hodowli bydła mlecznego i koni, słynęli także z wyrabianych przez siebie serów i masła, które sprzedawali w pobliskich miastach bądź nawet w odległym Gdańsku.

Olędrów wyróżniała również specyficzna kultura materialna, przejawiająca się szczególnie w sposobie wznoszenia zabudowań. Ich charakterystyczną formą były drewniane zagrody jednobudynkowe, mieszczące pod wspólnym dachem część mieszkalną, inwentarską i magazynową. Budowano je w jednej linii (zagroda liniowa) lub tworząc układ w kształcie litery „L” (zagroda kątowa) bądź „T” (zagroda krzyżowa). Niektóre z budynków posiadały również okazałe wystawki podcieniowe nawiązujące do architektury wsi położonych na Żuławach Wiślanych. Długość olęderskich zagród mogła dochodzić nawet do 60 m. Niekiedy stawiano je na sztucznie usypanych wyniesieniach zwanych terpami. W krajobrazie wsi olęderskiej występowały również mniejsze budynki – domy rzemieślników i uboższych mieszkańców, karczmy i szkoły, pełniące z reguły jednocześnie funkcję domów modlitwy. Budowniczowie dbali o estetykę zabudowań. Powszechnym zwyczajem było stosowanie ozdobnych form stolarki okiennej i drzwiowej oraz dekorowanie elementów konstrukcyjnych domów i ich fasad. Aż do końca XIX wieku podstawowym materiałem budowlanym wykorzystywanym we wsiach olęderskich było drewno. Zabytki budownictwa olęderskiego, niegdyś występujące powszechnie na całym obszarze doliny dolnej Wisły, stanowią współcześnie bardzo cenny, ale coraz rzadziej spotykany element krajobrazu nadwiślańskich wsi. Budynki te posiadają dużą wartość historyczną, są jednocześnie trwałym świadectwem tradycji, gospodarki i kultury materialnej olędrów.

Chałupa wiejska w Zajączkowie Wielkim to budynek mieszkalny, wolno stojący, wchodzący w skład zagrody rozproszonej. Wzniesiony został w konstrukcji wieńcowej ze ścianką kolankową tworzącą podwyższone piętro. Sosnowe drewno budowlane użyte do budowy domu sprowadzono spoza obszaru Dolnej Wisły. Ściany wieńcowe posadowiono na wysokiej kamienno-ceglanej podmurówce. Całość założona została na rzucie wydłużonego prostokąta o dwutraktowym, nieregularnym układzie pomieszczeń. W 3/4 budynek został podpiwniczony. Całość przykrywa dwuspadowy dach. Do wnętrza prowadzą drzwi znajdujące się w ścianie południowej, wschodniej i zachodniej. Wejście w ścianie zachodniej poprzedza niewielkich rozmiarów podcień wgłębny, flankowany parą półkolumn z zaznaczona bazą i głowicą. Przed każdym z wejść znajduje się weranda.

Elewacja zachodnia posiada symetryczną, siedmioosiową kompozycję, wyznaczoną przez otwory drzwiowe i okienne. Środkową oś stanowi wgłębny podcień poprzedzony werandą. Prostokątne otwory okienne z okiennicami opatrzone zostały dekoracyjnymi opaskami, przy czym u góry okna wieńczy opaska w formie trójkątnego naczółka. Na drugiej kondygnacji znajduje się pięć otworów okiennych o niewielkich rozmiarach. Elewacja południowa posiada symetryczny, trójosiowy układ. Na osi znajduje się weranda o dekoracyjnych laubzekinowych wycięciach, flankowana parą okien. Wiatrownice szczytu mają dekoracyjne wycięcia – fartuch. Elewacja wschodnia posiada niesymetryczny, pięcioosiowy podział wyznaczony przez otwory okienne. Okap dachu zakończony został ozdobnie wycinaną listwą – fartuchem. Elewacja północna jest symetryczna i pięcioosiowa. Oś centralną wyznacza murowana weranda/wiatrołap. W szczycie elewacji, na osi centralnej znajduje się półokrągłe dekoracyjne okno. Wiatrownice – deski umieszczone w szczycie, oraz listwy okapowe posiadają ozdobne koronkowe wycięcia (fartuch).

Budynek zachował elementy oryginalnej, drewnianej stolarki drzwiowej i okiennej. Okna posiadają konstrukcje ościeżnicową, z dwudzielnym, dwupoziomowym układem. Natomiast okiennice posiadają konstrukcje ramowo-płycinową. Występują tu drzwi jedno i dwuskrzydłowe o konstrukcji ramowo-płycinowej.