Dawny cmentarz protestancki w Michalu jest zapomnianym miejscem pochówków ludności wyznania mennonickiego i luterańskiego zamieszkującej tę miejscowość do 1945 roku. Podobne wiejskie cmentarze użytkowane tylko przez społeczność jednej lub dwóch wsi istniały w większości nadwiślańskich miejscowości zamieszkałych w XVII-XX wieku przez luteranów i mennonitów.
Historia cmentarza w Michalu może sięgać nawet odległego średniowiecza. Według trudnych do zweryfikowania przekazów zajmowane przez niego miejsce było związane z kościołem parafialnym, który funkcjonował w Michalu jeszcze w połowie XVI wieku. Świątynia ta została przed 1565 rokiem przejęta przez osiedlonych w okolicy olędrów i przestała istnieć w kolejnym stuleciu. Jest dość prawdopodobne, że nowi mieszkańcy Michala utrzymali mimo to tradycję chowania zmarłych na terenie dawnego przykościelnego cmentarza.
Wśród pierwszych olędrów osadzonych przed 1565 rokiem w Michalu i użytkujących miejscowy cmentarz byli z pewnością mennonici, jednak ich miejsce najpóźniej w czasach po szwedzkim potopie zajęli osadnicy wyznania luterańskiego. Również oni, z uwagi na zasady przestrzegane przez katolickich duchownych, nie mieli możliwości korzystania z cmentarza parafialnego przy kościele w Wielkim Lubieniu, co zmuszało ich do utrzymywania własnego kirchowu (od niem. Kirchhof), na którym grzebali swoich bliskich. Jeszcze w momencie zajęcia regionu przez Królestwo Prus w 1772 roku wśród 304 mieszkańców Michala znajdowali się wyłącznie luteranie. Pod koniec XIX wieku we wsi pojawili się nieliczni katolicy. Stopniowy wzrost ich liczebności był związany z funkcjonowaniem od 1879 roku przeprawy mostowej łączącej wieś z pobliskim Grudziądzem. Ułatwiona komunikacja z miastem powodowała, że na obszarze Michala osiedlało się coraz więcej polskich rodzin, które utrzymywały się z pracy w grudziądzkich fabrykach i zakładach. Katolicy dorównali swą liczebnością protestantom dopiero po pierwszej wojnie światowej, gdy z Michala wyemigrowała część Niemców nie mogących się pogodzić z decyzjami traktatu wersalskiego przyznającymi Pomorze odrodzonej Polsce. Mimo to część potomków olędrów wyznania luterańskiego pozostała w Michalu aż do 1945 roku, gdy z powodu dramatycznych wydarzeń drugiej wojny światowej i niechęci ze strony polskich władz miejscowi Niemcy zmuszeni zostali do emigracji. W późniejszych latach cmentarz uległ zapomnieniu i dewastacji. Zatarciu uległ pierwotny podział na kwatery rozdzielone obsadzoną drzewami aleją. Wiele grobów zostało uszkodzonych przez rosnącą dziko roślinność, mimo to nadal odnaleźć tu można kilkadziesiąt obmurowanych mogił oraz elementy wolnostojących nagrobków pochodzących głównie z pierwszej połowy XX wieku. Na niektórych zachowały się inskrypcje lub symbole nawiązujące do wiary i smutku po pochowanych w tym miejscu osobach.
Odwiedzając dawny cmentarz ewangelicki w Michalu warto zwrócić uwagę również na inne ciekawe obiekty zlokalizowane w tej miejscowości. Należy do nich Biała Karczma wzniesiona na przełomie XIX i XX wieku w sąsiedztwie przeprawy łączącej Michale z Grudziądzem, na miejscu starszego obiektu pełniącego funkcję gospody przynajmniej od XVI wieku. Odrestaurowany w ostatnich obiekt cechuje się wysokimi walorami architektonicznymi, a jego najcenniejszą część stanowi obszerna sala balowa ze sceną dla orkiestry, galerią i wspaniałymi malarskimi dekoracjami wykonanymi około 1900 roku. Biała Karczma słynęła przed 1945 rokiem z działającej w niej restauracji oraz nieistniejącej od lat powojennych muszli koncertowej i pięknego parku. Obecnie obiekt pełni ponownie funkcje restauracyjne.
W Michalu warto zobaczyć również przykłady drewnianej zabudowy typowej dla wsi olęderskich. Najcenniejszymi z nich są domy nr 9, 65 i 68, które łączyły pod jednym dachem część mieszkalną i gospodarczą, oraz budynki nr 69 i 133 należące do typu zagród rozproszonych. Te wzniesione w XIX wieku obiekty zachowały w dużej mierze swoją pierwotną formę i charakterystyczne elementy stolarki okiennej i drzwiowej. Inną stylistykę prezentują niewielkie domy nr 2, 4, 11, 12 zbudowane w początku XX wieku z cegły. Ciekawe są ponadto obiekty związane z funkcjonującym niegdyś w Michalu folwarkiem – dwór z początku XX wieku, kuźnia i kilkukondygnacyjny młyn.
Niemałą atrakcją dla miłośników techniki jest most kolejowo-drogowy łączący Michale z Grudziądzem, noszący imię Bronisława Malinowskiego (1951-1981), polskiego lekkoatlety, zdobywcy złotego medalu na olimpiadzie w Moskwie (1980) i srebrnego w Montrealu (1976) w biegu na 3000 m z przeszkodami. Most został zbudowany w latach 1876-1879. Jego konstrukcję tworzy jedenaście przęseł wspartych na dwunastu potężnych filarach. W momencie oddania go do użytku most grudziądzki liczył prawie 1100 m długości i był najdłuższym obiektem tego typu na terenie państwa niemieckiego. Z uwagi na swoje strategiczne znaczenie został on dwukrotnie zniszczony w czasie II wojny światowej – we wrześniu 1939 roku przez wycofujące się oddziały polskie oraz w 1945 przez Niemców. Odbudowano go w latach 1947-1951. W 1981 roku w wypadku samochodowym na moście poniósł śmierć jego patron – Bronisław Malinowski.
