Cmentarz położony jest w północnej części Dolnej Grupy na wysokim, porośniętym drzewami wzniesieniu. Jego obszar wytyczają okazałe dęby, nasadzone prawdopodobnie około połowy XIX wieku. Był miejscem pochówku mieszkańców Dolnej Grupy wyznania mennonickiego i luterańskiego – osadników olęderskich, którzy zaczęli osiedlać się na terenie wsi jeszcze przed potopem szwedzkim.
Historia tego cmentarza może sięgać nawet początku XVII wieku. Dawną metrykę tego miejsca pochówków potwierdzają najstarsze plany okolicy sporządzone w końcu XVIII stulecia.Podobne, niewielkie rozmiarami miejsca pochówku, użytkowane tylko przez społeczność jednej lub dwóch wsi, istniały w XVII-XX wieku w większości miejscowości zamieszkałych przez olędrów. Z powodu odmienności w wierze nie mogli oni korzystać z cmentarzy zlokalizowanych przy katolickich kościołach, dlatego też pośród należących do siebie gruntów stworzyli własny kirchow (od niem. Kirchhof), na którym chowali swoich bliskich.
Tutejszy cmentarz był użytkowany przez przedstawicieli dwóch różnych wyznań protestanckich, tj. luteranów i mennonitów. Ci ostatni stanowili aż do początku XIX wieku zdecydowaną większość mieszkańców Dolnej Grupy, jednak w czasach zaborów wiele mennonickich rodzin w reakcji na zaprowadzone przez Prusy ograniczenia prawne zdecydowało się na emigrację do Rosji. Ich miejsce zajmowali z reguły Niemcy wyznania ewangelickiego. W 1854 roku powołano dla tych ostatnich parafię z siedzibą w Górnej Grupie, która zorganizowała nowe miejsce pochówków dla swoich wiernych. Nie oznaczało to zamknięcia starszego cmentarza w Dolnej Grupie. Nadal chowano na nim mennonitów a także – zapewne rzadziej niż w poprzednim okresie – miejscowych ewangelików. W drugiej połowie XIX i początku XX wieku w wyniku procesów migracyjnych i uzyskania lepszego połączenia komunikacyjnego z Grudziądzem w miejscowości zaczęła gwałtownie wzrastać liczba katolików narodowości polskiej. Chowali oni jednak swoich zmarłych poza Dolną Grupą, przeważnie na cmentarzach parafialnych w Wielkim Lubieniu i Bzowie.
W okresie międzywojennym i w czasie drugiej wojny światowej cmentarz ewangelicko-mennonicki w Dolnej Grupie nadal pełnił swe pierwotne funkcje, choć liczba jego użytkowników bardzo zmalała na skutek migracji wielu niemieckich rodzin do Niemiec, która była reakcją na włączenie regionu w 1920 roku do odrodzonej Rzeczpospolitej. Kres funkcjonowania cmentarza nastąpił w 1945 roku, gdy zbliżający się front zmusił miejscowych mennonitów i ewangelików do opuszczenia okolicy, w której ich rodziny zamieszkiwały od ponad trzystu lat. W okresie powojennym cmentarz pozbawiony był opieki, co powodowało jego postępującą dewastację. Obecnie opiekuje się nim Urząd Gminy Dragacz. Mimo wielu zniszczeń nawet dzisiaj odnaleźć można na cmentarzu wiele obiektów świadczących o dawnym charakterze tego miejsca. Licznie zachowały się przede wszystkim mogiły obmurowane, przeważnie z pierwszej połowy XX wieku. Niektóre z nich są ozdobione przedstawieniami krzyża, serca i kotwicy oraz dwóch gałązek palmowych. To symbole odwołujące się do wiary, miłości i nadziei oraz triumfu zmartwychwstania Jezusa. Występująca na ramach mogił twarz putta ze złożonymi skrzydłami symbolizuje żal po stracie bliskiej osoby. Część mogił zachowała niewielkie postumenty, na których umieszczano tablice z inskrypcjami poświęconymi zmarłym.Szczególną uwagę zwracają kilkukondygnacyjne nagrobki z przełomu XIX i XX wieku z widocznymi śladami po wieńczących je pierwotnie kamiennych lub żeliwnych krzyżach. Niektóre z tych nagrobków zachowały pełne inskrypcje zawierające informacje o zmarłych oraz fragmenty tekstów zaczerpniętych z Biblii, modlitw lub religijnych pieśni. Widoczne na nich nazwiska, np. Bartel, Franz, Tiahrt, Nickel, należą do nazwisk najczęściej używanych wśród współczesnych mennonitów pochodzących z tych stron, a obecnie zamieszkujących przede wszystkim tereny Niemiec, USA i Kanady. Bardzo ciekawym przykładem nagrobka niegdyś często występującego na luterańskich i mennonickich cmentarzach jest stella (płyta stojąca) z 1861 roku poświęcona właścicielce dużego gospodarstwa Marii Tiahrt, zlokalizowana we wschodniej części cmentarza. Na jej tylnej stronie wyryto przedstawienie oka opatrzności.
Na terenie Dolnej Grupy warto zobaczyć pozostałości jeszcze jednego cmentarza mennonicko-ewangelickiego, przeznaczonego w przeszłości dla mieszkańców sąsiedniej Górnej Grupy. Zlokalizowany jest on w południowej części wsi bezpośrednio przy drodze z Bydgoszczy do Nowego. W jego sąsiedztwie między 1866 a 1945 rokiem funkcjonował kościół zbudowany i użytkowany przez mennonitów, został on jednak po wojnie rozebrany. Śladem po dawnych mieszkańcach Dolnej Grupy są jeszcze nieliczne zachowane do dzisiaj poolęderskie drewniane domy mieszczące pod jednym dachem część mieszkalną i gospodarczą. Ich dobrymi przykładami są warte uwagi budynki nr 12 i nr 81, które zachowały charakterystyczne elementy stolarki drzwiowej i okiennej.
