Bratwin to jedna z najstarszych miejscowości położonych na terenie gminy Dragacz. Wieś istniała na pewno już w XIII wieku. Przed 1294 rokiem książę pomorski Mściwoj II nadał ją na własność jednemu z możnych rycerskich rodów, którego przedstawiciele – Żywan i Adelajda – zapisali w 1307 roku Bratwin cystersom z Pelplina. W ciągu następnych kilkunastu lat wieś przejęli na własność krzyżacy, którzy założyli tu duży folwark specjalizujący się w hodowli koni i wołów, należący do komturów ze Świecia. Jeszcze za czasów krzyżackich wieś została częściowo zabezpieczona przed wylewami Wisły poprzez wzniesienie pierwszego wału przeciwpowodziowego. Był on jednak znacznie niższy od obecnego, ulegał też znacznie częściej przerwaniu w czasie silnych wezbrań wody. Po zakończeniu wojny trzynastoletniej i włączeniu Pomorza Gdańskiego do Królestwa Polskiego (1466) Bratwin należał do dóbr królewskich administrowanych przez starostów świeckich. Zapewne z ich inicjatywy zlikwidowano krzyżacki folwark, a na jego gruntach utworzono gospodarstwa chłopskie. W końcu XVI wieku było ich dwanaście. Obok nich funkcjonowała we wsi karczma.
Najpóźniej w latach trzydziestych lub czterdziestych XVII wieku starostowie świeccy przeorganizowali wieś, nadając jej mieszkańcom prawa przysługujące olędrom, osadzanym w sąsiedztwie już od drugiej połowy XVI wieku. Ta istotna zmiana była zapewne związana ze zniszczeniami z okresu polsko-szwedzkiej wojny o ujście Wisły (1627-1629), a jej wprowadzeniu sprzyjał napływ niemieckojęzycznych migrantów uciekających z odległych rejonów objętych działaniami zbrojnymi wojny trzydziestoletniej (m.in. z Pomorza Zachodniego). W Bratwinie osiedlili się w tym czasie głównie przybysze wyznania luterańskiego. Dużym problemem dla wsi był brak lasów w jej pobliżu, który zmuszał mieszkańców do kupowania i sprowadzania z daleka drewna opałowego i budowlanego. Zarośla porastające tereny położone nad Wisłą używane były tylko do umacniania wałów i wznoszenia płotów.
Olędrzy podzielili obszar wsi Bratwin na długie, ciągnące się prostopadle do Wisły pasma. Na ich wyżej położonych częściach niedaleko wału wznieśli swoje zagrody, zaś grunty obniżające się ku korytu Mątawy przeznaczyli na pola uprawne i pastwiska. Ukształtowany wówczas układ przestrzenny Bratwina, czytelny do dzisiaj, jest właściwy dla tzw. rzędówek bagiennych – wsi typowych dla osadnictwa olęderskiego. Osadnicy olęderscy wykopali na należących do siebie gruntach sieć rowów melioracyjnych, których zadaniem było ściąganie wody z bardziej podmokłych miejsc. Tak samo jak większość pozostałych olędrów zamieszkujących najbliższą okolicę w XVII i XVIII wieku, mieszkańcy Bratwina byli zwolnieni z pańszczyzny i wszelkich powinności na rzecz starosty poza wysokim pieniężnym czynszem. Ciążył jednak na nich obowiązek utrzymywania wału przeciwpowodziowego na odcinku przebiegającym przez ich wieś. Cieszyli się wolnością osobistą, samorządnością i znaczącymi uprawnieniami gospodarczymi, do których należało prawo posiadania we wsi rzemieślników i kramu (tzw. hakbudy), produkowania piwa na własne potrzeby oraz spławiania swoich towarów Wisłą na sprzedaż. Wielkim sukcesem bratwińskich olędrów było zbudowanie przed końcem XVIII wieku nowego, położonego bliżej rzeki odcinka wałów przeciwpowodziowych, który pozwolił objąć ochroną większą powierzchnię gruntów ciągnących się w stronę Wisły.
W 1772 roku Bratwin wraz z niemal całym Pomorzem Gdańskim został włączony do Królestwa Prus w ramach pierwszego rozbioru Polski. Wieś zamieszkiwało wówczas około 180 osób, w tym tylko 21 mennonitów, niewielka liczba katolików i dominujący liczebnie luteranie, którzy utrzymywali we wsi własną szkołę. Kolejne dziesięciolecia przyniosły szereg trudności związanych z przemarszami wojsk w czasie wojen napoleońskich, a także z powtarzającymi się powodziami. Wody Wisły wyrządziły dotkliwe szkody zwłaszcza w czasie wezbrań w 1829, 1855 i 1888 roku. Mimo to liczba ludności Bratwina stopniowo wzrastała. Wraz z nią podnosił się również odsetek zamieszkujących we wsi Polaków. Dominującą częścią miejscowej społeczności stali się oni jednak dopiero po 1920 roku, gdy tutejsze okolice opuściło wiele niemieckich rodzin, których przedstawiciele nie chcieli żyć dalej w granicach odrodzonej po zaborach Polski.
W okresie międzywojennym w Bratwinie funkcjonował m.in. niewielki folwark, zajazd, dwa wiatraki i zakłady kowalskie. Narastające wówczas napięcia na tle narodowościowym doprowadziły do dramatycznych wydarzeń podczas drugiej wojny światowej. Kilku mieszkających we wsi Polaków zostało rozstrzelanych w masowych egzekucjach przeprowadzanych przez zbrodniczą organizację Selbstschutz w pierwszych miesiącach drugiej wojny światowej. W lutym 1945 roku na terenie Bratwina doszło do zaciętych walk między wojskami hitlerowskimi a zdobywającą Grudziądz Armią Czerwoną. W obliczu zbliżającego się frontu i zagrożeń ze strony sowieckich władz, większość mieszkających w tej miejscowości Niemców zdecydowała się na ucieczkę – jak się potem okazało - bez możliwości powrotu. Opuszczone przez nich gospodarstwa zajęli Polacy z różnych stron Polski, w tym przesiedleńcy z kresów wschodnich. W okresie powojennym część gruntów wsi została przejęta przez Państwowe Gospodarstwo Rolne. Miejscowość pełniła ważną rolę jako siedziba szkoły i świetlicy, która w 1982 roku została przekształcona w Gminny Ośrodek Kultury.
Współcześnie wieś Bratwin liczy około 430 mieszkańców. Na jej obszarze znajduje się zabytkowy cmentarz, na którym chowali się mieszkający w okolicy ewangelicy i mennonici. Funkcjonował w tym samym miejscu przynajmniej od drugiej połowy XVIII wieku, jednak najstarsze zachowane na nim nagrobki oraz elementy ogrodzenia pochodzą dopiero z końca XIX stulecia. Na granicy cmentarza odnaleźć można oryginalne fragmenty ogrodzenia z ceglanymi słupami dawnej bramy pochodzącymi zapewne z końca XIX wieku. Czytelne są również ślady alei, która dzieliła cmentarz na dwie kwatery. Pod względem liczby dominują mogiły obmurowane z końca XIX i pierwszej połowy XX wieku, których przetrwało ponad trzydzieści. Niektóre z nich są ozdobione przedstawieniami krzyża, serca i kotwicy oraz dwóch gałązek palmowych. To symbole odwołujące się do wiary, miłości i nadziei oraz triumfu zmartwychwstania Jezusa. Występująca na ramach mogił twarz putta ze złożonymi skrzydłami symbolizuje żal po stracie bliskiej osoby. Znacznie mniej jest tu nagrobków stojących. Jeden z nich upamiętnia mennonicką rodzinę Siebrandt, w tym zmarłą w 1955 r. Helenę z domu Bartel, której prochy pochowano w rodzinnym grobie w późniejszych latach. Zachowało się ponadto kilka tablic z czytelnymi inskrypcjami zawierającymi nazwiska i daty życia pochowanych osób oraz cytaty z Biblii, pobożnych pieśni i modlitw. Przetrwały także fragmenty ceglanych ograniczeń pól grobowych oraz ślady murowanego grobowca.
Obok cmentarza znajduje się szkoła, zbudowana w 1914 roku na miejscu starszego budynku pełniącego tę samą funkcję jeszcze przed rozbiorami. Do cennych obiektów należą również zabudowania prezentujące cechy architektoniczne i funkcjonalne typowe dla zabytków osadnictwa olęderskiego. Najważniejszym z nich jest wpisany do rejestru zabytków dom nr 38. Budynek został wzniesiony w 1859 roku w południowo-wschodniej części wsi na „nowym” wale przeciwpowodziowym, w pobliżu jego styku z wałem „starym”, biegnącym bliżej Wisły. Zbudowano go w konstrukcji wieńcowej ze sprowadzonego spoza doliny Wisły drewna sosnowego. Jest przykładem budynku stanowiącego własność mniej zamożnych mieszkańców wsi olęderskiej. Pełnił on początkowo funkcje mieszkalne. W początku XX wieku przebudowano jego wnętrze urządzając w północno-zachodniej części budynku gospodę, która funkcjonowała do 1945 roku. W okresie powojennym jej miejsce zajął warsztat kołodziejski a następnie zakład kowalski. W 1956 roku budynek wpisano do rejestru zabytków. Posiada do dzisiaj oryginalną drewnianą stolarkę okienną i drzwiową. W nadprożu wejścia głównego zachowała się inskrypcja informująca o dacie budowy domu: „Erbaut im Jahre 1859 von B.M...”.
W Bratwinie uwagę zwraca również dom pod nr 39 reprezentujący typ tzw. zagrody kątowej. Budynek został wzniesiony najprawdopodobniej w I poł. XIX w. przez właściciela dużego gospodarstwa olęderskiego. Usytuowano go szczytem części mieszkalnej w kierunku do drogi biegnącej wzdłuż „wielkiego” wału przeciwpowodziowego. Reprezentuje on typ zagrody zespolonej kątowej (Winkelhof), łączącej pod jednym dachem część mieszkalną oraz ustawioną do niej pod kątem prostym część inwentarską, oddzieloną murowaną ścianą przeciwogniową. Pierwotnie zagroda założona została na rzucie litery „T” - do części inwentarskiej (w osi części mieszalnej) przylegała pod kątem prostym stodoła wzniesiona w konstrukcji szkieletowej z odeskowaniem od strony zewnętrznej i dachem pokrytym strzechą. Cześć mieszkalna zagrody została wzniesiona na wysokiej, kamiennej podmurówce. Ściany zbudowano z bali sosnowych. Połączenia ścian w narożnikach zasłonięto listwami. Całość wtórnie otynkowano od strony zewnętrznej. W części okien zachowały się okiennice w konstrukcji ramowo-płycinowej oraz dekoracyjnie profilowane opaski otworów okiennych, typowe dla zabytków budownictwa drewnianego pozostawionych przez olędrów zamieszkujących niegdyś nadwiślańskie niziny.
Obszar wsi Bratwin leży w całości na terenie Nadwiślańskiego Parku Krajobrazowego wchodzącego w skład Zespołu Parków Krajobrazowych nad Dolną Wisłą. Zabudowania miejscowości chronione są przez tzw. Wielki Wał, wzniesiony w drugiej połowie XIX wieku w linii starszych obwałowań. Został on poddany modernizacji w 2014 r. Łączy się z nim niższy wał zbudowany przed końcem XVIII w. w celu ochrony pól znajdujących się bliżej Wisły. Spacer koroną wałów przeciwpowodziowych daje możliwość podziwiania charakterystycznego krajobrazu, który tworzy starorzecze Wisły zlokalizowane w miejscu zajmowanym wcześniej przez odnogęrzeki opływającą niegdyś wyspę zwaną Kępą Bratwińską. W wyniku prac regulacyjnych przeprowadzonych w XIX wieku obszar kępy został połączony z lewym brzegiem Wisły.
